Oto jest Kaśka - Sylwia Stano

1.

Katarzyna Wolińska przychodzi na świat 1 grudnia 1989 roku. Ma pięć lat kiedy zostaje w szpitalu sama. Wszystko co zna, musi nagle zostawić za drzwiami. Rzeczywistość szpitala rządzi się swoimi prawami, chora na niezwykle rzadki zespół Jadassohna (potem pojawi się jeszcze rak rdzeniasty tarczycy) Kasia, będzie szybko musiała się ich nauczyć i starać się zaakceptować. „Jej organizm po lewej stronie ma niedowład. Mięsień twarzowy jest przerwany. Prawie nie widzi na lewe oko. Lewe płuco też ledwo działa. Nerka jest bardzo malutka”. Dziewczyna, której życie jest chorowaniem i całe podporządkowane jest chorobie, uczy się, że świat charakteryzuje brutalne czekanie, odzierające ze złudzeń. „Każdego dnia trzeba prosić o to samo: żeby wstać z łóżka, skorzystać z łazienki, ubrać się i umyć”. Traktuję chorobę jako filtr, który pozycjonuje czas tak, że nie ma w nim miejsca na rzeczy nieistotne. „Wierzy w lekarzy, w marihuanę i w colę”. Ta ostatnia dostarcza jej fosforanów, których organizm nie przyswaja ze zwyczajnego jedzenia. Mówi: „Ból jest świadomością, że żyję, że jestem. Jest moim partnerem życiowym”. Katarzyna pokazuje, że jest taki próg bólu, od którego jest nam już wszystko jedno. I uczy nas, że mało osób potrafi się – niestety – cieszyć szczęściem innych. 

2.

To przede wszystkim książka o tym, że paliatywnie chorego bardziej może mierzić brak kontaktu ze światem zewnętrznym, niż ból. O nauce życia z nieżyjącymi ludźmi. O walce o siebie i o godności ludzkiej, której nie zdeprymuje nawet tsunami chorób. O niebywałym stawianiu oporu dysfunkcjom sabotującym pojedynczy organizm. Historia Kasi to również historia o miłości. Piszę anons w Internecie: „Proszę, niech ktoś mnie zabierze na spacer! Ktokolwiek, komu nie przeszkadza, że będzie musiał pchać wózek”. I się zaczyna – odsyłam do książki. Dalej, to książka o prawie do szczęścia, o wcale nie niemożliwej próbie przejrzenia siebie i polubienia, w cudzych oczach, w drugim, bliskim spojrzeniu. Książka o życiu siłą woli i przezwyciężaniu himalajów problemów. Katarzyna wypracowała mechanizm separowania się od bólu, umiejętność dawania w kość dojmującym myślom, w których mieszka zwątpienie. Zadziwiająca książka, niezwykłe świadectwo kobiety, dla której życie jest wciąż szansą na chwile, z imionami których, jest się na ty. 

3.

Oto jest Kaśka to krzepiąca opowieść o charcie ducha i radzeniu sobie z przeciwnościami, akceptowaniu tego, na co nie ma się wpływu. To rzecz o niezwykłej sile wewnętrznej, o stawaniu po stronie światła – za wszelką cenę. Kasia: „Jeśli ktoś jeździ na wózku, ale ma dwie ręce sprawne i może się sam przesiąść, to niech nie gada, że ma w życiu trudno i pod górkę. Bo nie ma!”. To również fragmenty o mamie, dzięki której zwątpienie nie zbliżyło się nigdy do naszej bohaterki, nawet na krok. Książka o tym, że nie wolno marnować życia na plany. Życie jest do życia. Kropka. I brawa dla Katarzyny Wolińskiej!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Bartosz Suwiński